KH0008
กาลครั้งหนึ่ง มียาจกคนหนึ่งอาศัยอยู่ในกระท่อมใกล้บ้านเศรษฐี แต่เขามักจะย้ายกระท่อมตามทิศทางลมของบ้านเศรษฐี เพราะเขาจะคอยสูดดมกลิ่นอาหารที่ลอยมาจากบ้านเศรษฐี จนเศรษฐีเกิดความสงสัยว่าทำไมยาจกผู้นี้จึงย้ายกระท่อมบ่อย จึงให้คนรับใช้ไปสืบหาเหตุผลจนทราบความจริงว่ายาจกคอยสูดดมกลิ่นอาหารที่ลอยมาจากบ้านเศรษฐี เมื่อเศรษฐีทราบดังนั้น จึงบอกให้ยาจกมาทำงานเป็นคนรับใช้เพื่อชดใช้กลิ่นอาหารที่เค้าสูดดมไป แต่ชายยากจนไม่ยอม เศรษฐีโมโหจึงไปฟ้องศาล ผู้พิพากษาจึงตัดสินให้ยาจกไปเป็นคนรับใช้ของเศรษฐี แต่ยาจกก็ไม่ยอม จึงยื่นอุทธรณ์ไปที่เจ้าเมือง เจ้าเมืองจึงให้ขุนนางนำผ้าขาวมาวางไว้กลางท้องพระโรง แล้วให้นำเงินไปวางในผ้าขาว จากนั้น เจ้าเมืองก็บอกว่าให้เศรษฐีรับเงินค่าตัวของยาจกไป เมื่อเศรษฐีรับเงินไปแล้ว เจ้าเมืองจึงถามว่าเมื่อเศรษฐีรับเงินไป ยาจกเห็นท่านหยิบเงิน เขาได้รับส่วนแบ่งจากการมองเห็นหรือไม่ เศรษฐีจึงบอกว่าไม่ได้รับ เจ้าเมืองจึงบอกว่า ก็เหมือนกับการได้กลิ่นอาหารของเศรษฐี แต่ตัวอาหารยังคงเดิมไม่สูญหายไป เศรษฐีจึงจะเอายาจกไปเป็นคนรับใช้ไม่ได้ จากนั้นทั้งเศรษฐีและยาจกจึงกลายเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันตลอดไป
เศรษฐี, ยาจก, อาหาร
เศรษฐี, ยาจก
เพื่อนบ้านที่ดีต้องมีน้ำใจต่อกัน
KH
TH
text
text
นิทานอื่นๆ