LA0025
บัวลัย เพ็งแสงคำ
กาลครั้งหนึ่งมีพรานเบ็ดยากจนคนหนึ่ง เขาก็ไปตกปลาทุกวันเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว วันหนึ่งนายพรานและลูกชายไปตกปลากันแต่เช้าตรู่ พอไปถึงสระก็เตรียมเอาเหยื่อมาเสียบกับคันเบ็ดแล้วโยนลงบ่อ สักพักทุ่นเบ็ดก็จมลงไปในน้ำนายพรานดึงสุดแรงแต่ดึงไม่ขึ้นเขาเลยคิดว่าปลาใหญ่กินเบ็ดเลยบอกลูกชายว่าปลาใหญ่กินเบ็ดเราแล้ว เพราะความโลภไม่อยากแบ่งปลากับญาติพี่น้องและเพื่อนบ้าน เขาจึงบอกให้ลูกชายกลับบ้านไปบอกแม่ว่าพ่อจับปลาตัวใหญ่ได้ ลูกชายจำสิ่งที่พ่อบอกแล้วรีบกลับบ้าน เมื่อกับถึงบ้านเขาพูดกับแม่ว่าพ่อได้ปลาตัวใหญ่ เขาบอกให้แม่ไปทะเลาะกับญาติทุกคน แม่ได้ยินก็ดีใจรีบทำตามที่ลูกชายบอก เมียของพรานเบ็ดก็แต่งตัวเอาดอกไม้สีชมพูหนีบที่หูข้างขวา ดอกไม้สีแดงหนีบที่หูข้างช้าย แล้วก็ไปพูดนินทาญาติทุกคน ทำให้ทุกคนไม่พอใจ ตัดญาติพี่น้องกัน เขาก็กลับบ้านอย่างมีความสุข เมื่อกลับถึงบ้านเมียของนายพรานก็ได้จุดไฟ เตรียมทำกับข้าว รอผัวและลูกชาย ส่วนพรานเบ็ดดึงเบ็ดไม่ขึ้น เขาจึงรู้ว่าไม่ใช่ปลากินเบ็ด แต่เบ็ดไปเกาะติดกับขอนไม้เขาจึงดำน้ำลงไปปลดเบ็ด เพราะความใจร้อนไม่ระวัง ดวงตาของนายพรานจึงทิ่มใส่งาไม้ พรานเบ็ดขึ้นมาถึงฝั่งด้วยความเจ็บปวดมองหากับข้าวก็ไม่พบได้แต่ร้องไห้ด้วยความเศร้าโศกบ่นว่าตอนนี้เมียของข้าที่บ้านคงจะทำผิดกับญาติและเพื่อนบ้านทั้งหมด แต่จากนี้ไปจะไปพึ่งพาใครได้อีก
ความโลภ
พรานเบ็ด
โลภมากลาภหาย
LA
LA
TEXT
TEXT
นิทานอื่่นๆ