MM0015
လူထုဦးလှ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ เมืองแห่งหนึ่งมีกษัตริย์ ผู้มีบุญบารมี ชอบศึกษาหาความรู้อยู่ผู้หนึ่ง เขามีม้าบินอยู่ตัวหนึ่ง ทำให้เขาสามารถเดินทางไปยังสุดขอบโลกได้ วันหนึ่งเขาได้เดินทางไปยังภูเขา ลวยส่าย เขาได้ปักธงและก่อกองไฟเพื่อให้คนอื่นเห็นได้รอบทิศ เพราะชาวปะหล่องเชื่อว่าเมื่อมีใครมาปกธงที่เขาลวยส่ายแล้วจะมีเรื่องแปลกเกิดขึ้น ชาวบ้านที่เห็นดังนั้นจึงขึ้นมาเพื่อบูชากษัตริย์เพื่อความสิริมงคล ในบรรดาชาวบ้านเหล่านั้น กษัตริย์เห็นชายแก่แปลกๆสามคน คนแรกชื่อ ต่ากะจ่าม มาจากหมู่บ้านต่องมะ คนที่สองชื่อว่า ชื่อว่าต่ากูนแห่ อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านกูนแห่ คนที่สามชื่อ ต่าสว่องหนั่ง อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านศะยาน กษัตริย์ได้เอ่ยถามชายแก่ทั้งสามว่าต้องการความช่วยเหลืออะไร ทั้งสามทูลตอบว่าต้องการที่อยู่และอาหาร กษัตริย์จึงสร้างกระท่อมหลังใหญ่ให้ไว้เพื่ออยู่อาศัย และให้เมล็ดพันธุ์วิเศษ คนละหนึ่งเม็ด พร้อมทั้งเอ่ยให้เมล็ดทั้งสามที่ออกต้นมาสามารถยำกินได้ ใบสามารถกินแล้วรักษาธาตุในร่างกายได้กินแล้วอายุยืน ส่วนชาวบ้านที่เหลือก็ทรงให้เมล็ด ข้าว ถั่ว ข้าวโพด ไปทำการเพาะปลูก ตาแก่ที่มาจาก หมู่บ้านต่องมะ กลัวเมล็ดพันธุ์วิเศษหายจึงอมไว้ในปากแล้วลืม เมล็ดจึงงอกในปากติดคอตาย กษัตริย์จึงได้ไปถอนต้นไม้มาปลูก และอธิษฐานว่าให้ต้นไม้นี้แพร่พันธ์ไปทั่วพื้นที่ภูเขา และเพื่อเป็นที่ระลึกแก่ชายแก่ผู้วายชนม์ จึงได้สร้างศาสนสถานบนเขาแห่งนี้ ส่วนชายคนที่สอง กษัตริย์อธิษฐานให้พืชพันธ์นี้ ให้ต้นเตี้ย เมื่อต้มดื่มให้มีประโยชน์ต่อร่างกาย จึงเป็นที่มาของใบชาแห้งแห่งกูนแห่ ส่วนแห่คนที่สาม กษัตริย์อธิษฐานให้พืชที่ปลูกเมื่อนำมาดองแล้วมีรสเปรี้ยวสามารถนำมากินได้ จึงเป็นที่มาของใบชาดองศะยานที่มีชื่อเสียง
ใบชาแห้งแห่งกูนแห่, ใบชาดองศะยาน
ต่ากะจ่าม, ต่ากูนแห่, ต่าสว่องหนั่ง
เขาลวยส่าย, กูนแห่, ศะยาน
MM
MM
TEXT
TEXT
นิทานอธิบายเหตุ