MM0052
လူထုဦးလှ
นานมาแล้ว ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งมีตาแก่ยายมีลูกสาวสองคน คนโตชื่อ นางคำหยุด คนเล็กชื่อ นางคำจี่ ผู้เป็นแม่ได้รักลูกสาวคนเล็กมากกว่าคนสาวคนโต จะใช้งานให้ลูกสาวคนโตให้ทำงานบ้านแต่เพียงคนดียว และมีอาหารอะไรก็จะให้แต่ลูกสาวคนเล็กกินเท่านั้น สร้างความเหน็ดเหนื่อยใจให้นางคำหยุดเป็นอย่างมาก คืนหนึ่งเป็นคืนที่หนาวมาก ยายแก่ผู้เป็นแม่ได้ใช้ในนางคำหยุดไปตามหมูที่เลี้ยงไว้กลับบ้าน ด้วยความกลัวนางคำหยุดจึงปฏิเสธว่าตนเป็นผู้หญิง ไม่กล้าออกไปในป่าตอนมืดๆคนเดียว ยายแก่ไม่ได้สนใจได้ไล่ให้นางคำหยุดออกไปตามหาหมูนางคำหยุดร้องไห้เสียใจออกไปตามหาหมูจนเจอ และได้กลับบ้านมาในเวลาใกล้รุ่งสางแล้วไม่ทันนอน พอยายแก่ตื่นก็ใช้นางคำหยุดให้ตื่นมาทำกับข้าวและทำงานบ้านตลอดทั้งวัน ตกเย็นก็ได้ทำอาหารเย็นให้คนทั้งบ้านกิน แต่ตนเองก็ได้กินเพียงขนมเล็กน้อยเท่านั้น วันหนึ่งขณะที่ทำกับข้าวอยู่ ยายแก่ได้เรียกให้นางคำหยุดลงไปเลี้ยงหมู กลับขึ้นมาหม้อข้าวไหม้ จึงได้ไปขอข้าวสารกับแม่เพื่อมาหุงใหม่ ยายแก่ก็โกรธทุบตีดึงผมนางคำหยุดและไล่ให้ออกจากบ้าน น้องสาวเห็นดังนั้นก็ได้พยายามมาห้ามไว้ ยิ่งทำให้ยายแก่ยิ่งโกรธ ไปหยิบที่นอนของนางคำหยุดไปทิ้ง นางคำหยุดจึงได้ไปนั่งร้องไห้อยู่ในคลองจนเย็น ทันใดนั้นก็มีฝนตกลงมาอย่างหนักทำให้มีน้ำป่าไหลหลาก ด้วยความที่น้ำป่าไหลลงมาเต็มคลองทั้งสองฝั่งทำให้นางขึ้นจากคลองไปไม่ได้ จึงติดอยู่ในคลองนั้น ตาแก่ผู้เป็นพ่อก็นึกถึงลูกสาวก็ได้ไปตามหานางคำหยุด เจอลูกสาวน้ำท่วมถึงคอ แต่ด้วยความว่ายน้ำไม่เป็นจึงไม่สามารถลงไปช่วยนางคำหยุดตามเสียงร้องให้ช่วยเหลือได้ ตาแก่ได้กลับบ้านมาเรียกลูกสาวคนเล็กและภรรยาไปช่วย แต่เมื่อไปถึงนางคำหยุดก็ได้จมน้ำเสียชีวิตไปแล้ว ทั้งคู่ก็ได้ร้องไห้ด้วยความเสียใจไม่มีคนทำงานบ้าน
พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน, ความลำเอียง
นางคำหยุด, นางคำอี่
การรักลูกไม่เท่ากัน
MM
MM
TEXT
TEXT
นิิทานอื่นๆ