TH0013
-
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ตั้งแต่สัตว์ยังพูดภาษามนุษย์ได้ มีกระต่ายตัวหนึ่งประพฤติตัวเหมือนกระต่ายอื่นๆ ในเวลานั้นคือกินผักกินหญ้าเป็นอาหารแล้วลงไปกินน้ำตามแม่น้ำลำคลองหรือหนองบึงอยู่มาวันหนึ่ง กระต่ายลงไปกินน้ำที่ท่าน้ำโดยไม่ได้ระวังตัว จึงถูกจระเข้ฮุบกระต่ายไว้ในปาก แล้วพาว่ายน้ำจะเอาไปกินเป็นอาหาร ขณะว่ายน้ำไปนั้นจระเข้ได้ร้องคำรามขู่กระต่ายไปตลอดทางว่า “ ฮือๆ ข้าจะกินเอ็ง เจ้ากระต่ายหน้าโง่เอ๋ย “ฝ่ายกระต่ายได้ยินจระเข้ร้องขู่ดังนั้นก็รู้สึกกลัวมากแต่ก็ได้พยายามแข็งใจข่มความกลัวนั้นไว้พร้อมคิดหาอุบายเพื่อให้รอดพ้นจากปากของจระเข้เมื่อคิดได้แล้วจึงร้องตอบจระเข้ออกไปว่า “เพื่อนเอ๋ย เอ็งอย่ามาขู่ข้าเสียให้ยากเลย ร้องฮือๆ ร้องอย่างนี้ข้าไม่มีวันกลัวเอ็งหรอก จะขู่ทั้งทีก็ขู่ให้ข้ากลัวซี “ จระเข้ได้ยินกระต่ายว่าดังนั้นจึงถามว่า “ ถ้าอย่างนั้นเอ็งกลัวเสียงอย่างไร ข้าร้องเสียงไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ ไหนแกลองร้องฮ่าๆ ให้ดังเต็มที่ดูสักทีซิข้ากลัวเสียงอย่างนั้นแหละ “จระเข้อยากให้กระต่ายกลัวจึงอ้าปากร้อง “ ฮ่าๆ “ ดังสนั่นอย่างที่กระต่ายแนะโดยที่ไม่ทันนึกว่าเวลาร้องฮ่าๆ ดังๆ นั้นต้องอ้าปากกว้างเป็นโอกาสให้กระต่ายได้ทีกระโดดหนีออกจากปากจระเข้ไป จระเข้เห็นดังนั้นจึงรีบฮุบทันที แต่ไม่ทัน คงได้แต่หางกระต่ายขาดติดปากจระเข้อยู่ ส่วนกระต่ายนั้นดีใจจะรีบเผ่นออกจากปากจระเข้จึงเอาเท้าถีบเต็มแรง เล็บกระต่ายแหลมคมจึงตัดเอาลิ้นจระเข้ขาดไปตั้งแต่นั้นมากระต่ายก็หางสั้น และจระเข้ก็ไม่มีลิ้น และเพื่อระลึกถึงความดีองกระต่ายพระพรหมจึงวาดรูปกระต่ายไว้บนดวงจันทร์ให้คนรุ่นหลังได้รับรู้เรื่องราวความกล้าหาญของกระต่ายป่า
จระเข้, กระต่าย
จระเข้, กระต่าย
ความกล้าหาญ
-
ป่า
TH
TH
TEXT
TEXT
xxxx
xxxx
นิทานตำนาน